Al enkele jaren organiseert de regio Marche speciale fotografie-dagen in Marchigiaanse gemeentes, de Photowalk. De deelnemers worden in groepjes verdeeld en onder begeleiding van een plaatselijke gids start een wandeling door de bewuste stad, waarbij men alles mag fotograferen. Meestal leidt de tocht ook op bepaalde plekken die niet altijd voor het publiek toegankelijk zijn. Deelnemen is gratis, enige voorwaarde: actief zijn op social media en dat de regio de foto’s mag gebruiken als promotiemateriaal. Bovendien kan je met je foto’s aan een fotowedstrijd meedoen.
Dit jaar gaf de gemeente MondolfoMarotta de aftrap, een fusie tussen een gemeente op de heuvel en een gemeente aan zee, wat de Photowalk natuurlijk een speciaal cachet verleende. Inschrijven gebeurde op voorhand, maar op de dag zelf kon men zich ook nog aanmelden. Mijn medebloggers Elke en Laura bevonden zich respectievelijk in Duitsland en Noorwegen, dus aan mij de eer om aan dit evenement te participeren.
Bij de registratie in het Sint- Augustinus klooster te Mondolfo, ontvingen we allemaal een zakje met Sint- Anna koekjes, de plaatselijke specialiteit, die we snel verorberden, om de smeltende chocolade voor te zijn. Mijn man Erik had al geen spijt dat hij meegekomen was !
In afwachting dat de organisatoren de administratie afhandelden, namen we een kijkje in het stadsmuseum waar de belangrijkste historische objecten van de stad lagen; een grafsteen van de Piceniers ( er leefden nl. ook Piceniers ten noorden van de Esino rivier), het harnas van een Gallische krijger, landbouwwerktuigen enz.).
Voordat we in groepen verdeeld werden, luisterden we naar de welkomstwoorden van de verscheidene verenigingen en plaatselijke autoriteiten, gevolgd door de groepsfoto , waarna de 4 groepen hun gidsen volgden. Mondolfo blijkt ook één van de mooiste Borghi van Italië te zijn en Marotta bezit de Blauwe Vlag, een erkenning voor optimale badplaats zowel wat het strand als het zeewater betreft.
Onze tocht startte in het atelier/showroom van de all-round kunstenaar Filippo Sorcinelli. Bij het binnenkomen hoorden we op de achtergrond muziek van Edith Piaf, zagen we in een donker decor overal parfumflesjes , foto’s en antieke objecten. Er hing ook een speciale geur in de ruimte. Langs de muur een rijtje koptelefoons en achteraan een hoekje met liturgische kleding, kazuifels en mijters . Oorspronkelijk was Filippo orgelspeler, nu maakte hij kunst om zoveel mogelijk zintuigen tegelijkertijd aan te spreken. Hij ontwierp tevens liturgische kleding o.a voor paus Benedictus de XVI, parfums gecombineerd met belevingen. Zo ontwikkelde hij voor il Pallone del Bracciale (het kaatsspel van de vorige blog) een parfum dat naar leer en metaal rook. Door de koptelefoons weerklonk telkens een toon van een bepaald register van een pijporgel, tegelijkertijd rook je aan een bijbehorend parfum. Interessante manier om zintuigen met elkaar te verbinden.
We moesten echter verder, de Sint- Augustinus kerk binnen, stammend uit de 16 de en 18 de eeuw,
om daarna nog altijd buiten de stadsmuren, het grote plein te betreden. Dit laatste diende als sferisterium voor het bewuste balspel, waarbij de stadsmuur als kaatsmuur diende. Een jongeman, lid van de Bracciale vereniging toonde ons de attributen voor het spel: een grote houten armband en een lichtere voor de kinderen. Hij legde ons de spelregels uit waarbij we te horen kregen dat het tennis eigenlijk een afgeleide was; de puntentelling van het tennis is nog altijd zoals bij de Bracciale !
De gids wandelde nu door de stadspoort naar het gemeentehuis met zijn grote klokkentoren. We hadden echt medelijden met de gidsen want allen droegen ze middeleeuwse fluwelen kostuums en dat bij die hitte……alleen zij die het gepeupel voorstelden hadden wat luchtigere kledij. Vlakbij stond de Collegiale kerk Sint- Giustina, maar door een bruiloft konden we die niet betreden.
Langs de oudste stadsmuren bereikten we het belvedère, waarbij we de zee goed konden zien. Via de stadspoort Porta Nuova belandden we opnieuw buiten de stadsmuren om de wapenkamer te bezichtigen. Hier wachtte een ridder in harnas ons op om meer uitleg te verschaffen over de tentoongestelde wapens.
De wandeling ging verder naar het Sint- Anna Bastion om te worden verrast door een mooi binnenhofje met allemaal rozen struiken en een mooie oranjerie. Ooit de binnentuin van een klooster, nu een stilteplek voor de moderne tijd. Wel stonden er nog kanonnen opgesteld, want Mondolfo ontstond niet voor niets op een strategische plek, hier kon men de vijand van verre zien aankomen !
Mondolfo bleek ook de de stad van de belle campane ( klokken of klokkentorens) te zijn. Regelmatig hoorde men mooi klokkengelui. Bovendien speelde het voormalig postcarillon nog dagelijks om 11, 12 en 18 uur een melodietje. Vroeger het teken dat de post was toegekomen. Te vergelijken met het signaal dat we nu horen als een Whatsapp binnenkomt.
Helaas konden we niet alles zien van de stad, want de bus wachtte op ons, om ons naar de badplaats Marotta te vervoeren. In de 16 de eeuw bevond zich hier de wisselplaats voor de paarden van de postkoetsen, genaamd de Vecchia Osteria. Tegenwoordig een levendige badplaats met een mooi flaneerboulevard, die gedeeltelijk bekleed is met mozaïeken. We maakten kennis met de medewerkers van de vereniging gepassioneerde mozaïekleggers die elk jaar een deel van de boulevard verfraaien met hun steentjes. Enkelen waren aan het werk en anderen gaven uitleg. Prachtig staaltje van handnijverheid.
De gastronomische toets van de Photowalk mocht natuurlijk niet ontbreken. Op het strand wachtten ons 3 oude zeebonken op om de garagoj (denk aan het woordje caracollen) of zeeslakken te laten proeven. Met een zelfgebouwde tang kraakten ze een deel van het slakkenhuis vooraleer ze in de saus (sugo) belandden. Het fijne van het recept van de saus verraadden ze niet, maar wel vermeldden ze knoflook en wilde venkel. Maar niet getreurd, we namen allen plaats aan een lange tafel, kregen een bordje met de bewuste garagoj en leerden hoe je ze moest opeten. In restaurants peuteren ze het beestje uit het huisje met een tandenstoker, hier leerden we het op de zeemansmanier: slurpen en uitzuigen….viel niet mee….Wel grote hilariteit want het was echt met de handen eten en een geknoei.
We namen afscheid en de bus bracht ons terug in Mondolfo, daar kon men nog middageten of terug naar huis gaan. Een dikke proficiat voor de organisatie, het was een leuke en leerrijke dag.
Natuurlijk valt er nog meer te bezoeken, de leuke 2-talige gids over Mondolfo biedt veel info of neem een kijkje op hun website.
De volgende Photowalk gaat door op 21 juli in de badplaats Porto Recanati, het is de moeite !
0 reacties