Mosselen worden in het Italiaans “Cozze” genoemd. Maar wat zijn “Moscioli”, die vaak op de menu’s in de Marche staan, vooral in het gebied rond Ancona? Moscioli is een lokale mosselsoort die niet wordt gekweekt, maar in het wild voorkomt aan de kust van de Monte Conero.
Ze smaken iets fijner en zoeter dan bijvoorbeeld de Nederlandse en Belgische mosselen. Aangezien het water op de kliffen van het natuurpark Monte Conero buitengewoon helder is, krijgt de moscioli de “categorie A” label.
Maar hoe worden ze geoogst? Op vrijdag had onze medeblogger Elke de gelegenheid om er meer over te weten te komen en ze te proeven: de organisatie “Slow Food Ancona e Conero” organiseerde samen met de vissers van de coöperatieve van Portonovo, een prachtige baai van de Monte Conero, een Mosciolifestival . Het evenement vond plaats in de vissershut van de meer dan 80-jarige visser Sandro Stecconi. We laten haar dan ook aan het woord:
De hut, een van de weinige die nog over is in de baai, staat bijna in het water en Sandro vertelt ons dat hij het zelf heeft gebouwd in de jaren 1950 met de hulp van vrienden. Sindsdien blijkt het een oneindige strijd te zijn met de natuurkrachten om de hut te behouden en te beschermen tegen storm en golven. Terwijl we in de hut rondkijken, vertelt hij over de mosselvisserij:
Het werk is zwaar: de vissers duiken vanaf hun boten, zonder zuurstofflessen, maar ze gebruiken een slang die aangesloten is op de boot en waardoor ze ademen. Met een soort boodschappennetje en een zelfgemaakte hark, die ze als een prothese aan de arm vastbinden, gaan ze of duiken ze langs de rotsen van de klif en breken ze de Moscioli uit. Wanneer het net vol is, wordt het aan boord gebracht met een lier. Het gebied strekt zich uit over ongeveer 3 km langs de Monte Conero. Ze zijn hiervoor 5 à 6 uur bezig. Het begint om 4 uur ’s morgens, zegt Sandro, het tijdstip waarop de jongeren tegenwoordig uit de disco komen. Dienovereenkomstig is het moeilijk om opvolgers te vinden. Maar Sandro’s zoon wil het beroep gelukkig wel voortzetten.
In de jaren zeventig, toen de visserij bloeide, lagen er 70-80 van zulke schelpdierboten in de baai. Vandaag blijven er nog 5 over, want de betaling voor de Moscioli is laag en de concurrentie van geïmporteerde mosselen (“Cozze” genoemd) uit het buitenland is hoog.
Dan komen de Moscioli op tafel en Sandro verdeelt de vers door zijn zoon geoogste weekdieren, aan de deelnemers. Daarbij een Verdicchio van Staffolo, van de wijnproducent Vignedileo. Lekker! Ofschoon ze louter in hun eigen nat in een gedeukte pot op een oud gasfornuis werden gekookt, vind ik dit de lekkerste mosselen ooit.
Terwijl we onze borden nog eens vullen, geeft professor Marco Giovagnoli, een professor in de sociologie aan de Universiteit van Camerino en die in Ancona opgroeide, meer informatie over de ontwikkeling van de visserij en de ontwikkeling van de baai van Portonovo. Een andere visser vertelt daarna verscheidene verhalen o.a. toen Prins Charles in de baai verbleef, of de grootste mossel die wel 250 gram woog, of hoe ze ’s nachts stiekem de akkers verlieten achter de rug van de herenboeren om ’s nachts mosselen te zoeken. Omdat ik met gasten was die geen Italiaans spraken, legde Diego uit Slow Food opnieuw alles in het Engels uit. Een heel leuke middag dus, we gingen dan ook tevreden naar huis het hoofd nog vol met de spannende verhalen.
Het Moscioli-seizoen loopt elk jaar van 15 mei tot eind oktober. Ben je dan in Portonovo ? Probeer absoluut de Moscioli in de restaurants of koop ze bij de visserij coöperatieve naast het restaurant Emilia. Ik droom al van volgend jaar en hopelijk komt er een vierde editie van dit evenement in Portonovo.
Moscioli eten en naar spannende verhalen luisteren !
Het behoud van Moscioli wordt ondersteund door de organisatie “Slow Food”. Moscioli behoren tot de “Presidio Slow Food”, het meest bedreigde voedsel ter wereld.
Hier vind je uitleg in het Nederlands over de presidia en Slow food.
1 reactie