Eigenlijk maakten Erik, mijn man en ik deze wandeling begin februari, maar je kan die gerust ook in het voor- of naseizoen doen. Weliswaar af te raden op een warme zonnige dag ( of je doet het vroeg in de morgen) want je vindt er nergens schaduw.
We bevonden ons met onze camper in het zuiden van le Marche, waar we in het dorpje Capradosso parkeerden.
Paus Clemens XII gaf opdracht om in 1730 dit dorpje te bouwen in de buurt van het antieke dorpje Capradosso, dat door aardvershuivingen en schermutselingen totaal vernield was. Hierdoor verdwenen de archieven en de belangrijks historische getuigen van het oorspronkelijke gehucht. Een ontstaansverhaal zegt, dat de inwoners van Ascoli, die in de 4de en 5de eeuw voor de Longobarden vluchtten, het oorspronkelijke Capradosso stichtten . Het ander verhaal wijdt het onstaan ervan aan monniken rond het jaar 1000.
Alvorens onze wandeling te starten, slingerden we even door de kleine woonplaats, waarbij we niemand tegen kwamen. Doch aan de auto’s te zien toch nog bewoond. De Santa Lucia kerk kwamen we eerst tegen bij de piazza en waar we onze wandeling begonnen, de San Rocco kerk.
Net buiten het dorp sloegen we rechtsaf , op weg naar de bedevaartskerk Santuario della Madonna della Conciliazione o di Montemisio. Aan een bordje merkten we, dat we zelfs een deel van de Cammino Capuccini aflegden. Een wandelroute die 400km dwars door le Marche gaat van Fossombrone tot aan Ascoli Piceno. Recent gesticht en bewegwijzerd, waarover we zeker in de toekomst nog zullen berichten. Meer info in het Engels op de meertalige website.
Ondanks het wat sombere weer genoten we van het landschap , de panorama’s en de olijvenboomgaarden.
Het heiligdom zagen we al van verre. Het huidige historische gebouw dateert van 1782, doch daarvoor zouden de monniken van Farfa ( in de regio Lazio) reeds in de 14de eeuw een klooster gebouwd hebben. Men denkt zelfs op de fundamenten van een tempel gewijd aan Artemis.
De legende vertelt, dat in 1816 tijdens een grote droogteperiode de mensen er op bedevaart gingen om te bidden voor regen. Dit geschiedde waardoor men hier op 15 augustus Maria nog eens extra in de bloemetjes zet.
In de 80-er jaren van de vorige eeuw kreeg de jonge dynamische priester Don Angelo Ciancotti de kerk onder zijn hoede. Die stroopte zijn mouwen op en restaureerde de kerk en alle bijgebouwen. Tegenwoordig kan men er op retraite, eten en op ontdekking gaan in de speciale tuin; de priester zorgde voor heel veel religieuze beelden, vijvertjes, wandelpaden, maar ook dieren ontbraken niet.
De beroemdheid van de plek bestaat tevens uit de 400 jarige eik. Deze maakte ooit deel van een eikenbos, dat men weghaalde voor de aanleg van de Adriatische spoorweglijn. Alleen deze eik mocht blijven. In 1920 besloot de toenmalige priester om de eik toch te laten omzagen. De eerste inkapping geschiedde, doch door het protest van de toen woedende bewoners van Capradosso en omstreken ging het hele gebeuren niet door!
Buiten het domein zagen we een lelijke prefab kerk, waarbij we opmerkten dat dit een voorlopig gebedshuis was. Misschien was de andere kerk wat beschadigd door de aardbevingen van 2016 ? Jammer genoeg konden we het niemand vragen, want we waren de enigen op het terrein.
We verlieten de bedevartsplek, echt de moeite! Hierna volgden we de weg tot we het eerste pad links insloegen de Contrada Torbidello.
Hier vielen de typische kenmerkten op van de streek de calanche , diepe insnijdingen in het landschap veroorzaakt door erosie .
Daarna sloegen we opnieuw de eerste weg links af, om dan te belanden bij een oud oratorium, l’Oratorio del Verdente, uit de 11de eeuw. In de 13de eeuw vermeld in officiele documenten en tevens eigendom van de monniken van Farfa. Een eenvoudig gebouw bedoeld als schuiloord voor de landbouwers bij slecht weer, maar ook om even te bidden.
De naam Verdente heeft twee mogelijke verklaringen: van aquas edaquas burdentes, het opborrelende water dat uit de kleigrond kwam of van viridis dat verwijst naar het groene landschap. Later zouden burdentes of viridis tot verdente verbasteren.
Tussen 1462 en 1463 bracht de pest veel onheil in het gebied. De overlevenden ervan lieten als dank een frescocyclus aanbrengen door de lokale kunstenaar Pietro Albanese. Helaas enkel zichtbaar bij bijzondere gelegenheden. Afbeeldingen van deze fresco’s kan men op deze website bekijken. Door een restauratie in de jaren 80 schitteren die weer helemaal.
Daarna volgden we de weg gewoon verder, genietend van de schaarse woonplekken en de landschappen. Met bovendien zicht op de hoogste berg in de buurt de Monte dell ‘Ascensione (1103m hoog)
Uiteindelijk bereikten we het dorpje Capradosso weer, dat trouwens bekend staat om zijn Sagra del Castagno, het kastanjefeest in oktober.
Op de onderstaande kaart vind je het hele afgelegde parcours.
Vertrekcoordinaten op Googlemaps vind je hier. Een wandeling van ca. 11km met hoogteverschil van 220 meter.
Buona passeggiata !
0 reacties