De eerste keer dat ik dit dorpje zag, dacht ik even aan een arendsnest in het Andesgebergte. Niet alleen door de ligging maar ook door de Spaans klinkende naam : Elcito.
Na wat onderzoek blijkt het niets met Zuid-Amerika of Iberische roots te maken; de naam komt van elce , leccio, meer bepaald de steeneik (quercus ilex) die men in de omringende bossen terug vindt. Het ligt op meer dan 800m hoogte en wordt thans het dorp van de wind genoemd…. Officieel is het een deelgemente van San Severino Marche.
Het dorp pronkt schilderachtig op een rots en intrigeert elke bezoeker, men wil gewoon weten hoe het eruit ziet. Het stelt ons niet teleur, in de zomer zeer idyllisch maar in de winter wanneer er sneeuw ligt, ben je volledig aan jezelf overgeleverd. Er zouden nog 2 of 3 diehards permanent verblijven, de overige bewoners komen hier hun vakanties doorbrengen in de opgeknapte huizen.
Sinds 2011 hangen overal foto’s aan de buitenkant van de huizen om de bezoker een idee te geven over het leven in vroegere tijden, toen het nog volledig bewoond was. De harde gezichten op de foto’s getuigen van het moeilijkere leven. Maar er was ook een schooltje !
In de dertiende eeuw stichtte men dit kasteeldorpje om de abdij van santa Maria di Valfucina te beschermen, die echter in de 18de eeuw verwoest werd door een ardbeving.
Al slingerend door de nauwe steegjes, trap op trap af, is het echt genieten , ver van alles maar met prachtige vergezichten. ’s Zomers is er zelfs een bar open: Ristoro Il Cantuccio.
Elcito meer dan een bezoek waard, geraak je er niet, dan kun je al een glimp opvangen op één van de talrijke filmpjes die er ooit gedraaid werden.
0 reacties