Rond 1 november zie je opeens bij alle bloemisten chrysanten en cyclaampjes te koop. De Italiaanse traditie wilt dat men op 2 november (al is die laatste datum geen officiële feestdag in tegenstelling tot 1/11) zijn gestorven dierbaren herdenkt door een bloemetje achter te laten bij de overledenen. De Belgische lezers van deze blog zullen deze traditie herkennen, maar dan op 1 november.
Tijdens de voorbereidende gesprekken met Laura en Elke was het interessant om te horen hoe verschillend de dodencultus is tussen Italië en Nederland /België en Duitsland.
Blijkbaar hebben ze in Italië een unieke manier om afscheid te nemen van hun dierbaren. Ik heb het niet alleen over de ceremonie in de kerk, die algemeen wordt gevoeld als een gemeenschapsmoment, maar ook over de begraafplaats zelf. Wanneer iemand hier overlijdt, hoort men allereerst de kerkklokken die met zware,triestige klanken luiden. Vervolgens verschijnen de aanplakbiljetten op openbare mededelingsborden; zo komt de gemeenschap te weten wanneer en waar de begrafenis zal worden gehouden en is het een manier om de liefde en genegenheid van de familie en de vrienden ten aanzien van de overledene betuigen.
De dood wordt dus een gemeenschapsmoment, waarin iedereen zijn respect kan tonen jegens de overleden persoon en zijn / haar familie. Hetzelfde gebeurt tijdens de begrafenis: meestal wordt de mis gehouden in de hoofdkerk en daarna begeleiden de familieleden en de rest van de gemeenschap de kist naar het kerkhof. Zelf maakte ik dat al enkele keren mee en het blijft een indrukwekkende gebeurtenis.
De gestorven persoon begraaft men zelden in de grond, crematies behoren hier ook nog tot de grote uitzondering, nee de kist wordt in betonnen muren geschoven. Sommige families beschikken over een eigen “huis” waar alle dierbaren bij elkaar liggen, maar boven de grond dus. Hierdoor zien de kerkhoven er nogal overweldigend uit. De kerkhoven worden hier het hele jaar door goed verzorgd, meestal door de oudere bevolking. Er staat dan ook altijd een trapladder en water ter beschikking. Wanneer je hier een kerkhof bezoekt, ziet men altijd bloemen , ook al zijn het soms kunstbloemen.
Misschien zul je je al afgevraagd hebben , wat die lichtjes ‘s avonds in het heuvellandschap betekenen en die duidelijk niet van een dorp afkomstig zijn. De graafplaatsen worden namelijk ‘s nachts ook verlicht , althans elk afzonderlijk heeft een elektrisch lampje. Op je stroomrekening is dan ook een bijdrage te betalen voor dat lampje. Waar geen lampje brandt, is de stroomrekening niet vereffend.
Het is dus niet verwonderlijk dat Allerzielen, ook een lange traditie in de Marken kent: de vissers durfden die dag niet de zee op te gaan uit angst dat ze botten of schedels zouden vangen of zelfs spoken zouden tegenkomen.
Maar geen gebeurtenis (ook al is het een triestige) zonder een lekkernij ! Inderdaad, op Allerzielen eten de Marchigianen meestal “Fave dei morti”, (de labbonen van de doden), zoete amandelkoekjes . Vroeger aten de mensen na een begrafenis een bonenmaaltijd , aangeboden door de familie van de overledene.
Willen jullie eens een speciaal kerkhof zien ? Het moderne kerkhof van Jesi werd gebouwd in de vorm van een stadion, zeer eigenaardig, compleet met de verschillende tribunes, e.d. en je kan er zelfs een lift nemen. Een ongelooflijk contrast met het oude kerkhof ertegenover.
0 reacties