Soms ben je op weg naar een bestemming waarbij je onverwachts een pareltje ontdekt en het de moeite loont om even onderzocht te worden. Op weg naar de Eremo van San Cataldo in Esanatoglia (zie vroeger), troffen we hoog op een heuvel het kasteeldorpje il Castello di Collamato aan. Aan de toegangspoort verwelkomde een mooi bord de bezoekers in dit 14de eeuwse deelgemeente van Fabriano.
Eenmaal de poort door, de nog originele houten deuren stonden open,
belandden we op een klein rond middeleeuwse piazza met de gemeenschappelijke waterkraan nog in het midden. De Sint Paternuskerk bleek duidelijk van jongere datum dan de rest van de gebouwen; 1827 lazen we boven de kerkdeur, een in de muur gemetseld kruis duidde er wel op dat hier vroeger al een andere kerk stond.
Dit hele plein ademde een middeleeuwse sfeer uit, de geparkeerde auto wisten we even weg. In de zomer zaten de bewoners vast en zeker ’s avonds buiten op hun stoelen met elkaar te keuvelen terwijl de kinderen op het pleintje speelden. Het was nog duidelijk bewoond aan de gordijnen, de opgehangen was, de planten en een fiets te zien. De Belgen onder ons, herinneren zich vast en zeker nog de tv-serie Het Pleintje; dergelijke taferelen speelden zich hier stellig ook af.
We volgden het boordje Punto Panoramico via de steegjes, om te eindigen bij de achtertuinen van enkele huisjes.
De bewoners keken recht op de Apennijnen met op de voorgrond de 13 de eeuwse Sint Justinianus kerk.
Eén modern bord viel op: het is ten strengste verboden om de was op te hangen op plaatsen in het zicht van het publiek….
Maar wisten de gemeenteraadsleden van Fabriano dan niet dat deze wapperende was het symbool betekende van Italië en andere zuiderse landen ? In ieder geval trokken de dorpsbewoners zich daar niets van aan….de was hing vrolijk te drogen in het zicht van iedereen en de heren/dames van Fabriano bevonden zich toch mijlenver hiervandaan.
Doch dat was vroeger wel anders, een heuse kasteelheer vertegenwoordigde eeuwenlang de macht van de burgemeester en zijn 4 raadsmannen uit Fabriano. Al vroeg leest men in historische documenten de naam Coldemato of Coldemati, de heuvel van Mattia, de familie die er eigenaar van was. Door de strategische positie, hooggelegen (502m) op een heuvel , was het dikwijls de reden van talrijke twisten tussen de onderlinge gebieden. In de 13de eeuw ontstond een akkoord tussen Matelica en Fabriano waarbij Collamato definitief tot het laatste ging behoren
Vòòr de eenmaking van Italië in 1861, zou het zelfs 21 jaar lang een comune appodiato zijn van Fabriano; een statuut dat vele dorpjes op het platteland, die deel uitmaakten van de Pauselijke Staten, kregen. Men behield een zekere autonomie tav van de hoofdgemeente en werd dikwijls bestuurd dor een geestelijke.
We stapten de poort uit, blij dat we de moeite namen om te stoppen en het kasteeldorp te bezichtigen.
Een tip : in de nog origineel houten poortdeuren staan geheimzinnige tekens, een Grote letter O met hierin een M en een kruis in de vorm van de Griekse letter T. Sommigen zeggen dat de tempeliers hier waren: Ordine Militiae Templi. Of was het eerder een handtekening van een koopmansfamilie…?
2 km verder richting Cerreto d’Esi bevindt zich de bedevaartkerk Sint Anna met 15de eeuwse fresco’s, doch was helaas gesloten. Komen we een andere keer voor terug !
0 reacties