Er was eens een rivier die Musone heette. Al eeuwenlang zag hij het daglicht in het Apennijns gebergte bij de Monte San Vicino berg om na een lange weg uit te monden in de Adriatische Zee.
Hij herinnerde zich nog de Grieken die hem Misco noemden en de Romeinen en dat er zelfs boten op hem voeren ! Heel vaag wist hij nog dat dicht bij een abdij van San Vittore, een koningin naakt in zijn rivier kwam baden. Dit tot grote ontsteltenis van de bewoners van het dorpje in de buurt. Zij moedigden dan ook hun kinderen aan, om de koningin in de rivier met stenen te bekogelen. Doch de wraak van de koningin was zoet, ze liet het dorpje compleet vernietigen. Maar misschien verbeeldde de rivier zich dit en was het louter een legende ?
Alles leek alweer zo lang geleden…maar één ding wist hij zeker, die plek bleef wel een betoverde plek. Want men vertelde fluisterend dat er in de buurt zich ergens een gouden ketel met een goudschat verborg. Bovendien wie ’s nachts op pad was, zag af en toe de schimmen opduiken van 7 biggetjes en als je goed luisterde hoorde je het geluid van een weefgetouw…
Maar één herinnering groef zich met de jaren diep in het geheugen van de Musone: de joelende spelende kinderen in de zomer die elkaar nat spetterden en de volwassenen die de koelte en de schaduw langs de oevers opzochten. Doch tot zijn groot verdriet behoorde dat duidelijk tot een ver verleden, want niemand kon de betoverde oevers nog bereiken, ze waren immers volledig dichtgegroeid met bramen en struikgewas.
Niemand zag dan ook zijn verdriet hierover want zijn dikke tranen versmolten voortdurend met het eeuwige kabbelende water…..
Tot op ene zekere dag de Musone stemmen hoorde, nee niet die afkomstig vanuit de weg of de bruggen, maar heel dichtbij: ” wat zou het leuk zijn als de kinderen hier weer in het water konden spelen zoals wij vroeger en dat men de koelte van de oevers terug kon opzoeken, de wisselingen van de natuur zien…” . Het bleef niet beperkt tot stemmen want al gauw weerklonk het lawaai van bosmaaiers, snoeischaren, hardwerkende mensen….
Het zou toch niet waar zijn ???? Ja hoor tot grote vreugde van de rivier ontstond langzaamaan weer een begaanbaar pad naar de oevers, een vrije doorgang erlangs….
Dit bleef niet onopgemerkt in de sprookjeswereld en al gauw vestigden zich er elfjes en kabouters en…..ook dieren
Overdag waren deze heel lui maar ’s nachts ontpopten zij zich tot zeer actieve wezens….wat een verrijking toen een watermolen voor verlichting zorgde !
Kwam toen de olifant met zijn lange snuit en blies het hele verhaaltje uit ? Nee gelukkig niet, want de betoverde rivier bestaat echt ! Niet alleen raak je meteen betoverd zodra je binnenkomt op de magische plek,
maar misschien nog meer door het enthousiasme van de groep vrijwilligers die dit allemaal mogelijk maakten op amper 2 jaar tijd ! Want in 2018 startten ze de opruimingswerken en reeds dit jaar genoten ontelbare families van deze betoverde oord.
Elke en ik konden dit alleen beamen toen we de initiatiefnemers bij de rivier opzochten voor een interview.
Franco en Claudia 
Stefano en Isabelle 
Loris en Eleonora 
We kwamen er al gauw achter, dat de samenwerking zich niet alleen tot dit groepje beperkte, maar dat hun geestdrift de hele gemeenschap van San Vittore had aangestoken. Velen leverden in het mate van het mogelijke een mooie bijdrage om er een onvergetelijke oord te realiseren. Tevens ontdekten sommigen bepaalde talenten in zich, zoals de pas gepensioneerde bakker Ettore van het dorp die zich nu tot dè timmerman ontpopte, talrijke houten figuren zagen onder zijn vaardige handen het daglicht.
Ettore, de bakker/timmerman
Ook de leerlingen van het lyceum in Cingoli realiseerden een boekje met de resultaten over hun opzoekingswerk over San Vittore en omgeving. Bovendien organiseerde men een dag rond het wassen van de kleren zoals het vroeger aan de rivier gebeurde.
We genoten echt van de leuke figuurtjes en soms zagen we kinderen voorbij komen die aan de deuren klopten, wie weet waren de elfjes thuis en zouden ze even tevoorschijn komen ?
Elke en ik raakten niet uitgekeken en het kind in ons reageerde uitgelaten bij het zien van al die sprookjesfiguren ! Zelfs een trap die naar de gouden schat leidde, had men niet vergeten.
De elfjes en kabouters en de andere bewoners verheugden zich bovendien over nieuwe ideeën en die waren welkom in de ideeënbus aan de ingang.
Toch is men nog lang niet uitgedroomd; zo horen we dat een uitbreiding op de planning staat, hiervoor wil men een bamboebos bevrijden van het onkruid.
Waarmee ze nu gestart zijn. De oever moet nog meer onkruidvrij gemaakt worden en het meest prestigieus blijkt wel het project om de betoverde rivier deel uit te laten maken van een culturele/historische route van de rivier tot de overblijfselen van de oude abdij en de resten van de Romeinse municipium die hier ooit was…..maar dat is voor een volgend artikel.
Wil je je ook eens laten betoveren ? Klik hier om de juiste plaatsaanduiding te vinden. Parkeren kan wat verder dan de ingang, in de zomer op een weiland en buiten het seizoen tegenover de plaatselijke bar.
In de bakkerij/annex kruidenierswinkeltje vind je de lekkerste zoetigheden, volgens de bakker/timmerman ook de beste cavallucci van de streek . Wij mochten van de druivenmost koekjes en -koek proeven…Buonissimo !
Hierbij willen we dan ook het geestdriftige team bedanken die ons gastvrij onthaalde en ons een onvergetelijke middag bezorgde:
Grazie mille a tutti : op de bovenstaande foto van links naar rechts: Stefano Filonzi, Claudia Grasselli (vrouw van Stefano); Franco Stoppart, Eleonora Compagnucci, Loris Bolzonì (partner van Eleonora) ; Ettore Compagnucci.
Andere actieve leden: Erina Iencenella, Virginio Compagnucci, Chiara Trombettoni, de jonge Riccardo Spadoni, :
En natuurlijk grazie aan de oorspronkelijke bewoners die hier als eerste woonden:
Op hun Facebook pagina kan je de vorderingen volgen !
0 reacties