Een rustige zee of woeste beukende golven ? De Benedictijnse monniken trokken zich van de weerperikelen niets aan en bezochten onverschrokken hun kerk voor de dagelijkse gebeden. Sinds 1034 pronkte het hagelwitte romaanse godshuis aan de Adriatische Zee, de witte Conerostenen fel afstekend tegen de azuurblauwe lucht.
In de beginjaren vond San Gaudenzio, ooit bisschop in Kroatië, er zelfs zijn laatste verblijfplaats. Maar ook de bekende Sint Petrus Damiani woonde er een tijdje. Zo’n belangrijk feit mocht dan ook niet in Dantes Goddelijke Komedie ontbreken:
«In quel loco fu’ io Pier Damiano
e Pietro Peccator fu’ ne la casa
di Nostra Donna in sul lito adriano.»
( Canto XXI vv. 120-123)
Pier Damiano heette’ ik, ook rondomme
„Zondaar”; ‘k heb in Maria’s Huis verbleven,
Waar kuste’ om ’t Adriatisch zeeveld krommen.
(vertaling A.S Kok)
Toch verlieten de benedictijnen hun behuizing in 1320, met de voortdurende dreiging van aardverschuivingen en aardbevingen. Slechts enkele kluizenaars bewoonden de site nog. In 1558 brandden de Saracenen de resterende abdijgebouwen plat, de kerk bleef overeind staan en doorstond de volgende woelige jaren: tijdens de Franse tijd en de periode na de Eenmaking van Italië diende het als magazijn, schapenstal en houtopslagplaats…totdat de architect Giuseppe Sacconi in 1894 de eerste restauratie van de kerk opstartte.
In 1936 werd opnieuw de eerste mis opgedragen, waarbij de Romeinse familie van markies Fumasoni Biondi een Russische ikoon van de kunstenaar Gregorio Maltzeff voor boven het altaar schonk . De Russische regisseur Andrej Arsenevic Tarkovskij geloofde zijn ogen dan ook niet toen hij in 1980 deze kostbare Russische ikoon opmerkte op zo’n afgelegen plek.
Dit jaar vernam ik dat in februari de abdij zijn deuren openzette elke woensdag- en vrijdagvoormiddag. Erik, mijn man, en ik aarzelden geen moment en reden naar Portonovo. Hoe lang was het al geleden dat we dit kerkje bezochten?
De parking bleek buiten het seizoen gratis, vanaf 1/05-30/9 betalend.
Alweer trof ons de eenvoudige en rust uitstralende constructie; een perfect voorbeeld van Romaanse bouwstijl zowel binnen als buiten.
De enige versiering was het bewuste Russische icoon dat het oorspronkelijke schilderij verving.
Dit laatste werd ooit door een landbouwer in het bos gevonden in zeer slechte staat. Tegenwoordig prijkt het in de Santo Biagio kerk van Poggio, een dorpje hier in de buurt. Direct bij de huidige ingang refereert een steen naar de verzen van Dante met de bewuste passage van de abdij !
Vanaf de abbazia beland je direct op het strand met zijn horeca faciliteiten.
Een dorp is er niet, de Romeinse vissersnederzetting bestaat al eeuwen niet meer. Eén bijzondere constructie valt meteen op : een chique hotel/restaurant Il Fortino Napoleonico Ooit in opdracht van de Franse vice koning Eugène de Beauharnais opgericht als napoleontisch fort. Een vesting als getuige van de Franse militaire architectuur ter bescherming van dit stukje kust en het binnenland.
Wat verderop trekt een toren onze aandacht, de Torre Clementina of de Bosis genoemd. Een wachttoren genoemd naar de bouwheer paus Clemens XI (een Marchigiaanse paus afkomstig uit Urbino ) in 1717. Tegenwoordig gebruikt men eerder de naam De Bosis verwijzend naar de dichter Adolfo de Bosis die de toren in de 19de eeuw huurde. Zijn nazaten zijn nu de eigenaars. Jaren geleden bezichtigde ik de toren tijdens een open-monumentendag. De barones leidde ons in heel de toren rond incl. de slaapkamers met een magnifiek zicht op zee.
Portonovo maakt deel uit van het regionale natuurpark Monte Conero, verschillende wandelingen zijn er mogelijk. Het strand bestaat afwisselend uit fijne steentjes tot meer rotsachtige formaties, met zowel betalende gedeeltes als gratis plekken.
Bovendien een ideale ligging voor spectaculaire zonsopgangen, waarbij men een fantastische blik geniet op de abdij en de toren.
Zeker als je tot de Vela (het zeil) of het stukje uitstekende rots kan wandelen.
Kano’s huren betaat ook tot de mogelijkheden.
Daarenboven kan je ook nog 2 meertjes bereiken met brak water: de Lago Profondo en de Lago Grande of Calcagno, ideaal om vogels te spotten. Het zijn geen zwemmeren, want de legende vertelt dat beide meertjes ondergronds verbonden worden met de zee. Wie echter in het water terecht komt, wordt meteen in die kanalen gezogen en komt er niet meer uit…
De culinaire mens komt hier probleemloos aan zijn trekken bij de eenvoudige visrestaurantjes tot de meer gesofisticeerde sushi bar Il Clandestino van sterrenchef Moreno Cedroni.
Je moet zeker de moscioli proeven, de kleine maar smaakvolle mosseltjes van Portonovo die niet gekweekt worden, maar gevist.
Hiervoor raadt Elke ons Da Emilia aan, waarbij oudere dames een bloemetje krijgen met de bijbehorende woorden: ” U bent de zeemeerminnen van de Portonovo baai” Althans dit gebeurde bij de moeder en de schoonmoeder van Elke.
Nog een aanrader Da Giacchetti, heerlijk op het strand eten , eventueel oesters en dan op het einde van de maaltijd een caffè bestellen die nog met de hand bereid wordt !
’s Morgens vroeg de zonsopgang meemaken, vervolgens wat cultuur opsnuiven om daarna te lunchen bij Il Clandestino. Daarna een strandwandeling maken om dan op het strand wat zon te baden. Uiteindelijk ’s avonds kaarslicht diner bij één van de visrestaurantjes …
Klinkt jullie dat niet als muziek in de oren ????
0 reacties