Zoals we in een eerder artikel vermeldden, ontwierp de regio Marche een mooie route door de regio ter ere van de Renaissance schilder Lorenzo Lotto. Deze keer nemen we jullie mee naar Mogliano, een schilderachtige gemeente ten zuiden van Macerata.
Parkeren kan gewoon langs de rand van de stadsmuur.
Geschiedenis van Mogliano:
De Piceniers woonden reeds in dit gebied vanaf de 7de-6de eeuw v Ch. en werden onderworpen aan de Romeinen in de 3de eeuw v Ch. De opgegraven vondsten kan men tegenwoordig in het archeologisch museum te Ancona bewonderen.
Tijdens de middeleeuwen regeerden verschillende adellijke families over dit castellum telkens met de naam da Mogliano eraan toegevoegd, bijv Gentile da Mogliano.
In 1744 kreeg het de eretitel van Città uitgereikt door de Oostenrijkse veldmaarschalk Georg Cristian von Lobkowitz, daar de burgers de Oostenrijkse-Hongaarse troepen gastvrij ontvingen. Dit werd jaarlijks herdacht door de Corsa delle bandiere (een snelheidswedstrijd met vlaggen) tot 2019. Over latere edities vond ik echter niets terug.
Na de eenmaking van Italie heette de gemeente Mogliano di Macerata, om verwarring met andere Mogliano’s te vermijden.
Wandeling door Mogliano.
De vroegere Rocca of resten van de middeleeuwse burcht samen met de 17de eeuwse Santa Maria kerk del Suffraggio (niet toegankelijk sinds de aardbeving van 2016), een 18de eeuws ziekenhuis, en een 20ste eeuwse Liberty Auto palace, vormen de place to be voor prachtige uitzichten op het Sibillini gebergte en de Monte San Vicino.
Op 313 meter hoogte genoten we van de prachtige panorama’s:
Al slingerend door de smalle steegjes ontdekten we allerlei mooie doorkijkjes.
Net zoals de meeste Marchigiaanse gemeentes kwamen we een historisch theater tegen: het 19de eeuwse Apollo theater, doch gesloten als er geen voorstellingen zijn.
Maar we kwamen hier voor Lorenzo Lotto ! Hèt kunstwerk bevindt zich in de 18de eeuwse Santa Maria di Piazza kerk, dat gelukkig wel open bleek. Het Museo Arte Sacra Mogliano ( het MAMS of religieuze kunst museum) was echter niet open.
Santa Maria di Piazza kerk
Het oratorium rechts naast de kerk werd eerst gebouwd in 1420 na een pestepidemie. Tussen 1532 en 1542 startte men de bouw van de grotere kerk, die men vergrootte tot het huidige gebouw in 1774.
Bij het betreden van de kerk valt het altaarschilderij van Lorenzo Lotto meteen op; het is dan ook de tijd van hemelvaart en Pinksteren, het altaar heeft van voren een prachtige vesiering.
Maria in Gloria van Lorenzo Lotto:
In 1547 bestelde de toenmalige burgemeester van de stad Jacomo Beninfanto di Mogliano een schilderij voor het altaar van de kerk bij de kunstschilder Lorenzo Lotto zelf. Bovendien moest het schilderij omringd worden door een houten omlijsting vervaardigd door de hout bewerker Bartolomeo de San Cassano.
Bovenaan zien we Maria en de engelen, daarna enkele daken van gebouwen met daaronder 4 heiligen: Johannes de Doper, Antonius van Padua, Maria Maddalena en Jozef. Een meesterwerk van de 67- jarige schilder.
Het kerkorgel mocht er ook zijn !
De preekstoel en het doopvont vormden een mooie eenheid met de kerk:
We verlieten de kerk om even de Via Margherita af te dalen om aan de Porta Levante of Porta Piedi uit de 14 de eeuw te belanden.
We keerden terug en passeerden hierbij een lokaal gewijd aan de ambacht van het rietvlechten. Aan het begin van de 20s te eeuw werkten 300 families uit Mogliano in deze ambacht, dat zoals vaker, later dreigde uit te sterven. In 2019 stichtte enkele Moglianezen Carteca, de school waar men vlechten leerde van ambachstlieden. Hieruit ontstond de Bottega Intreccio waar men hoofdzakelijk design voorwepen creeert dmv vlechtwerk.
De Sint-Gregorius Magnus kerk
Uiteindelijk liepen we langs de 18 de eeuwse Sint- Gregogius Magnus kerk , hiervoor beklommen we een lange trap naar boven.
Hier bewonderden we een schilderij de Immacolata van Durante Nobili da Caldarola, een leerling van Lorenzo Lotto. De foto’s ervan mislukten , maar gelukkig bestaar er een filmpje van.
Een namaak Lourdesgrot zagen we er ook
In le Marche kent men Mogliano bovendien om zijn specifieke olijvensoort de Piantone di Mogliano, waarvan een nieuwe aanplanting reeds na 2à 3 jaar olijven produceert. Bij de meeste andere soorten moet men zeker 10 jaar wachten of je plant een oude boom. In de volksmond noemt men deze olijf ook Limoncello; de olijf lijkt nl op een kleine citroen.
Daar we Mogliano in mei bezochten en de olijfbomen dan in bloei staan, konden we geen foto’s maken van olijven. Maar bekijk de foto ervan op de site van een Italiaanse blogster.
Mogliano, ook weer een typisch middeleeuwse Marchigiaanse gemeente waar men de typische sfeer tegenkomt al wandelend door de straten.
0 reacties