Een wandeling naar de kleine hel, La Gola dell’Infernaccio

Als het volop zomert kiest de wandelgroep bij voorkeur een wandeling in de bergen en met veel schaduw !!! Picknick moet wel mee want we vertrekken naar de Gola dell’Infernaccio of de kloof van de kleine hel…vanuit Cupramontana al gauw een rit van 2 uurtjes, maar het doel heiligt hier ruimschoots de middelen.

Er bestaat geen autobaan of snelweg er naar toe, dus slingeren we binnendoor via Apiro, San Severino Marche, Tolentino, Sarnano, Amandola tot Montefortino.  Hier staan al bordjes met Gola Dell’Infernaccio op. We volgen de bewegwijzering tot de deelgemeente Rubbiano en belanden dan aan een parking bij het begin van de kloof. Vol goede moed starten we onze tocht, waarbij de oh’s en de ah’s onderweg niet zullen ontbreken. Waar gaan we naar toe ? Ons eerste doel wordt de San Leonardo kerk, die Padre Pietro eigenhandig bouwde en waar hij meer dan 40 jaar lang als kluizenaar woonde.

Deze wandeling is geschikt voor alle wandelaars, een mooi begaanbaar pad slingert zich doorheen de kloof langs allerlei watervallen (het is nu midden zomer en het valt op hoeveel water er nog is), op een gegeven moment moeten we zelfs door de Pisciarelle of kleine watervalletjes, een welkome afkoeling.

Een mooi beukenbos biedt veel schaduw.

Op een gegeven moment komen we aan een splitsing, naar rechts leidt de weg tot het kerkje de Eremo San Leonardo. We volgen dit pad om uiteindelijk ons doel te bereiken. Het gebouw verrast ons, het is absoluut geen eenvoudig bouwsel, zeker als men zich voorstelt dat pater Pietro dat helemaal alleen bouwde en de stenen van verre naar hier toe sleepte…er zijn bogen, versieringen en het is nog hoog ook…. De padre himself leeft helaas niet meer, hij stierf in 2015 op de gezegende leeftijd van 88 jaar, jammer want sommige van de groep herinneren zich hem nog goed. Het kerkje is nu open en binnen loopt een filmpje waar we hem nog kunnen zien. Overal hangen foto’s van de werkende padre die de kerk bouwde.

Een goede picknick hebben we wel verdiend, we ontmoeten een andere pastoor die hier in retraite verblijft. Hij raadt ons aan om langs de waterfontein het pad verder te volgen naar de waterval. Na onze eetpauze besluiten we dat te doen en wandelen we naar het volgende doel. Dit blijkt dan een route voor ervaren wandelaars met stevig schoeisel en niet voor personen met hoogtevrees. Het wordt soms klimmen met behulp van de wortels en takken van de bomen. Als we de waterval zien, zouden we nog verder naar beneden kunnen dalen waar de waterval in alle glorie te bewonderen valt, doch het wordt steeds spannender en we besluiten rechtsomkeer te maken. Niet iedereen heeft adequate schoenen aan en dit deel van de waterval is al mooi genoeg.

We wandelen helemaal terug tot de kruising waar we nu richting de bron van de Tenna rivier gaan. Tot de bron is te ver, we moeten immers nog 2 uur terug rijden, dus stoppen we bij het kunstmatig meertje dat zich hier vormde na de aardbeving. Kristalhelder water en ijskoud, te oordelen naar het commentaar van diegenen zich aan het pootje baden waagden.

We keren op onze passen terug , koelen weer even af onder de kleine watervalletjes.

Opgefrist en voldaan stappen we terug in de auto’s. Wat een spectaculaire wandeling en op de waterval na, geschikt voor elke wandelaar, ook goed te doen voor kinderen. In de zomer is het in de weekends wat drukker maar door de week en zeker buiten het seizoen kan je dezelfde ervaring opdoen van de kluizenaar padre Pietro.

Het meest opvallende ? Geen enkele vuilbak te zien en toch geen enkel papiertje of ander zwerfvuil opgemerkt…..