Blijkbaar kennen veel liefdesverhalen in le Marche geen happy end, denken we maar aan de tragedie van Paolo en Francesca uit Gradara.
Zo ook de volgende legende: boven San Vittore delle Chiuse (dichtbij de grotten van Frasassi) torent een kleine vesting waar ooit Piero en Sara leefden. Het dorpje, dat de graaf van Ravellone bestuurde, heette toen Castel Petroso. Op een dag zag de graaf de mooie Sara en werd verliefd op haar. Doch zij was verloofd met Piero, een jongen uit het dorp. De graaf besloot haar dan maar te ontvoeren. Op een nacht kwam deze feodale heer het kasteeldorpje binnen en probeerde het meisje te kidnappen. Piero en de bewoners van Castel Petroso lieten dit niet zomaar gebeuren ; er ontstond een gewelddadige strijd tegen de ridders en de graaf. Tijdens de vechtpartij doodde de graaf, de mooie Sara. Piero stortte zich op de moordenaar, die met een bijl zwaaide, en ook de ongelukkige jonge man kwam om, in de armen van zijn geliefde. Om deze droevige gebeurtenis te herinneren, nam Castel Petroso vanaf die dag de naam Pierosara aan.
De vroegste herinnering aan Castel Petroso is vereeuwigd in een keizerlijk document van Otto II op 3 februari 981, waarin hij de soevereiniteit aan het feodale kasteel verleent. De daaropvolgende bestuurders van het castellum , trouw aan de Longobarden en de katholieke kerk, leunden sterk aan bij de San Vittore Abdij. Totdat het machtige Fabriano , geïnteresseerd in de strategische ligging en de wens om meer veilige grenzen in de richting van de Vallesina te creëren, het kasteel voorgoed in 1298 kocht en voortaan zorg zou dragen voor de vestingmuren en de toren.
Pierosara behield echter zijn eigen autonomie tot de komst van het Koninkrijk Italië; in 1860 nl. werd Pierosara samengevoegd met de gemeente Genga . Het dorpje dat 140 bewoners telt, torent hoog (394m) boven het gehucht San Vittore. Men heeft er dan ook een schitterend uitzicht.
Het dorpje loont een bezoek, men kan gemakkelijk aan de buitenkant ervan parkeren . De wandeling start aan een kerkje uit de 18de eeuw de Madonna delle Grazie, dat open is en dat aanvankelijk als begraafplaats voor de bewoners diende.
Men kan een klein parcours volgen doorheen dit oude vestingdorpje, aangeduid door pijlen.
De meeste gebouwen, zoals de San Sebastiano kerk, de muren en de toren dateren uit de 11de eeuw en werden later verbouwd. Hier is de tijd echt blijven stilstaan maar het dorpje is niet onbewoond, je ziet er zelfs geparkeerde auto’s staan (hoe die door de smalle wirwar aan steegjes in het centrum geraakten, is mij een groot raadsel) en de roze en blauwe strikken duiden zelfs op geboortes ! De toekomst is dus verzekerd.
De wandeling eindigt aan de toren waar een aantal banken je uitnodigen om van het panorama te genieten.
Tijd om iets te drinken en te eten dus. Geen betere plaats dan Bar Ristorante da Maria, sinds 1982 gevestigd in een vleugel van een oud klooster. Hier serveert men de traditionele keuken op zijn allerbest ! Elke en Isabelle probeerden het uit en waren zeer enthousiast.
Doch in Pierosara zal je tevergeefs zoeken naar sporen van Piero en Sara, alleen dit huisnummer bord herinnert eraan. Waar het staat ? Dat verklappen we je niet , succes met de speurtocht !
0 reacties