Deze fantastische Marchigiaanse arts kwam 29 maart hier op het nieuws want precies 17 jaar geleden stierf hij aan het Sars virus. Een aandoening waarmee wij in Europa amper iets te maken kregen, daar het zich in Azië afspeelde.
Het feit dat dat dodelijke virus zich niet wereldwijd verspreidde zoals het huidige Covid-19 danken we voornamelijk aan Carlo Urbani. In een ziekenhuis in Vietnam waar hij toen in dienst van Artsen Zonder Grenzen en de Wereldgezondheidsorganisatie werkte, werd er op 28/2/2003 een Amerikaanse zakenman opgenomen met bijzondere longkwalen. De Marchigiaanse arts nam het meteen serieus en begreep dat het om een nieuwe virus ging. Onmiddellijk verwittigde hij de Wereldgezondheidsorganisatie en de Vietnamese regering en betrok hij buitenlandse artsen bij de studie van dit onbekende virus. Ook adviseerde hij de autoriteiten om quarantaine maatregelen in te voeren.
Op 11 maart tijdens zijn vlucht naar Bangkok voelde hij opeens koorts opkomen, na de landing vroeg hij om meteen in een ziekenhuis te worden opgenomen en in isolatie te worden geplaatst. Tot zijn einde heeft hij zich zoveel mogelijk laten bestuderen, zodat men veel te weten kwam over deze ziekte. Hij stierf helaas aan de ziekte op 29 maart in Bangkok, waarbij hij zijn 3 kinderen niet heeft toegelaten om afscheid van hem te nemen maar hen verplichtte terug naar Italie te keren.
Dankzij hem kon het virus zich maar beperkt verspreiden zodat het aantal slachtoffers uiteindelijk beperkt bleef.
Carlo Urbani werd op 19 oktober 1956 geboren in Castelplanio in le Marche niet ver van onze gemeente Cupramontana. Als jongeman zette hij zich al in als vrijwilliger bij allerlei organisaties die zich bezig hielden met de minderbedeelden van zijn land en in de ontwikkelingslanden.
In 1981 studeerde hij af als arts en specialiseerde zich daarna in besmettelijke ziekten en tropische geneeskunde. Aanvankelijk arts in Castelplanio, in het instituut van besmettelijke aandoeningen in Ancona en het ziekenhuis in Macerata, werd hij gauw benoemd tot consulent bij de Wereldgezondheidsorganisatie en ging hij in dienst bij Artsen zonder Grenzen om zo in Cambodja te belanden. In 1999 mocht hij als vertegenwoordiger van Artsen zonder Grenzen de Nobelprijs van de vrede in ontvangst nemen.
Na Cambodja werd hij overgeplaatst in Vietnam waar hij helaas dan aan het Sarsvirus overleed.
Zelf heeft hij zich nooit als held bestempeld. Daarom wil ik ook met de woorden van zijn zus eindigen (die ik ken van de wandelgroep van Cupramontana): het is in het gelaat van elke professionele zorgverlener die in deze periode zijn leven op het spel zet, in het gelaat van diegenen die het helaas niet hebben gehaald, van diegenen die nu lijden, dat ik het gezicht van mijn broer Carlo precies 17 jaar na zijn dood terugvind.
Er zijn geen helden, het zijn mannen en vrouwen die ervoor hebben gekozen om te zorgen voor degenen die lijden en het tot het ware doel van hun werk hebben gemaakt. Aan hen allen wijd ik nu dagelijks mijn gedachten .
Als eerbetoon werden dan in heel de Marche en Italië, ziekenhuizen, scholen en andere plaatsaanduidingen naar hem genoemd.
Een mooie documentaire over hem kunnen jullie hier bekijken:
Tot ons allen zou hij dan ook waarschijnlijk gezegd hebben:
Blijf binnen uit respect en dank voor alle offers die de zorg nu dagelijks voor ons allen brengt.
0 reacties