’s Morgens vroeg opstaan…een heel karwei voor mij, ik ben dan ook eerder een nachtmens. Gelukkig vindt Laura dat minder erg en zette ze haar wekker op om 4 uur ’s morgens. Waar ging ze zo vroeg op een zondag heen? Het moest toch wel iets speciaals zijn….Inderdaad ze reed naar Marotta naar de kust, om de oude visserijtraditie “alla tratta” of “alla sciabica” te beleven.
Het betreft een oude vismethode, reeds bekend in de oudheid en waarvan de naam “tratta” afkomstig is van het Latijnse werkwoord trahere of zelfstandig naamwoord trahea, waarvan het Italiaanse trarre (slepen) werd afgeleid. Het andere Italiaanse woord sciabica, vindt zijn oorsprong in de Arabische taal waarin de term šabaka het tweevleugelige net met een centrale zak aanduidt.
Hoe ging dat vissen nu te werk ?
Van begin april tot de eerste dagen van november verzamelden de vissers zich op het strand en begonnen te vissen. De tratta kon drie keer per dag plaatsvinden: heel vroeg in de ochtend, in de middag en ’s avonds, van 21.00 tot 23.00 uur.
Eerst splitsten de vissers zich op in twee groepen: de ene wachtte op het strand, de andere ging er met de boot op uit. Een boot van ca. 7 meter lang met 3 roeiriemen, elk bediend door een visser. Aan de boeg was een groot net bevestigd, waarvan het ene uiteinde door het team op het strand werd vastgehouden, terwijl de bootbemanning geleidelijk de rest van het net in het water schoof, terwijl ze uitroeiden. Aan de ene kant van het net zorgden gewichten ervoor dat dit deel naar de bodem zakte, terwijl de andere kant voorzien was van kurken elementen zodat dit deel boven dreef.
De vissers maakten, terwijl ze het net geleidelijk aan neerlieten, een boog en keerden terug naar het strand.
De twee teams sleepten de twee uiteinden van het net terwijl ze steeds dichter bij elkaar kwamen. De laatste fasen van het vissen waren de meest spectaculaire, omdat de vissen met acrobatische bewegingen uit het net sprongen.
De vangst werd meestal verkocht aan de visboer en vervolgens, als er iets over was, verkocht of geruild tegen andere producten (meestal afkomstig van het land, d.w.z. groenten of vlees). Dit werk was erg vermoeiend en alle hulp was zeer welkom. Inderdaad, ook de vrouwen hielpen mee op het strand en sleepten het net met hun echtgenoten. Bovendien had je net als op het platteland een vergara (de hoofdboerin, meestal de oudste ) – we spraken erover in één van onze artikelen– maar nu wel de vergara di mare, de vissershoofdvrouw.
Deze vorm van vissen is nu in de hele EU commercieel verboden vanwege de nabijheid van het strand, waar voornamelijk jonge vispopulaties leven. Ook omdat deze methode niet erg duurzaam is en er vaak hele scholen vissen mee worden gevangen en weggevaagd. De demonstraties zijn natuurlijk toegestaan, want er zijn maar een paar data en ze houden de kennis van de vroege, zware visserijtradities in stand. Laura had dan ook helemaal geen spijt dat ze zo vroeg uit de veren was gekomen…de moeite waard en erg spannend om te zien! !!!!
Dit jaar zijn er geen vertoningen meer, maar hou volgend jaar de kalender van Marotta in de gaten !
0 reacties