De natuur zorgt herhaaldelijk voor adembenemende en verrassende ervaringen. Dit geldt zeker voor de Sasso Spaccato of de gespleten rots. Om dit fenomeen met eigen ogen te zien, reden mijn man Erik en ik via het Sibillini gebergte naar Acquasanta Terme om een zijweg in te slaan naar het dorpje Tallacano.
Ooit een dichtbevolkt gebied, tegenwoordig een onbewoonde streek, zeker na de aardbeving van 2016. Dat laatste geldt ook voor het dorpje Tallacano. Zijn geschiedenis kenmerkt zich door een groot vraagteken; gesticht door de vluchtende Grieken tijdens de Romeinse periode of door de familie Tagliacane afkomstig uit Ascoli Piceno in de 14de eeuw? Wat het ook zij, één van de eerste documenten waarin de naam Tagliacane voorkomt en gedateerd in 1527, bevindt zich in de Vaticaanse musea.
Wij parkeerden ons net voor de ingang van het dorp, dat afgesloten is voor onbevoegden. Verder kan men niet meer met de auto. Hier vinden jullie de coordinaten.
Nu begonnen we aan een klim via een onverhard pad. Af en toe was het moeizaam stappen, maar gelukkig gaven de geweldige panorama’s ons goede moed !
Zo stegen we steeds hoger, om uiteindelijk het San Pietro Apostolo kerkje te bereiken. Opgericht in de 16de eeuw en nog recent gerestaureerd. Helaas gesloten.
Nog een kwartier verder omhoog gaan, totdat we aan het natuurfenomeen arriveerden. Zo liep men door bossen en zo stond men oog in oog met een reusachtige rotswand die over heel de lengte gespleten was. Het eeuwenlange eroderende effect van water creeerde deze specataculaire kloof.
In de zomer zorgden de bomen bovenaan de rots waarschijnlijk voor een nog meer indrukwekkend zicht ! Eigenaardige holen en gaten versierden als het ware de rotswanden, alsook minder fraaie inkepingen van namen.
Er zouden ook kruisjes ingekerfd zijn toen ze einde 19de eeuw de gestorvenen tijdens een cholera epidemie hier begroeven. Doch die kruisjes vonden we niet.
Hierna liep de weg dood en keerden we, nog onder de indruk van deze gespleten rots, terug via hetzelfd pad naar onze auto.
We vertrokken nu richting Ascoli Piceno waar we onderweg een kerkje ontdekten met een piepklein kerkhof: de San Giovanni di Battista kerkje in Forcella. Dat intrigeerde me wel, langs de kant lagen ook nog enkele oude molenstenen. Dit waterrijk gebied telde vroeger een aantal watermolens.
Het schip en de toren dateerden rond 1118, het voorste gedeelte bleek jonger, nl uit de 16de eeuw. Ik glipte door de poort van het kerkhofje naar binnen. Dit werd nog altijd gebruikt, want de laatste begraven persoon was in 2021. Men had er dan ook een nieuw deel bijgebouwd.
Wie van de natuur houdt bevelen we deze wandeling absoluut aan !
Tips:
- goede wandelschoenen zijn vereist.
- liever niet na een regenbui wandelen, het kan er glad zijn.
- niet geschikt voor kleine kinderen.
0 reacties