Barbara, waar je de beschermheilige van de olijfboeren vindt !

In Barbara, grenzend aan de gemeenten Arcevia, Castelleone di Suasa, Corinaldo, Serra de Conti en Ostra Vetere, wonen bijna 1.300 mensen. Wie zou vermoeden dat het stadje ooit hevig werd bevochten?

Barbara – waar eeuwenlang om gevochten werd.

Strategisch gezien ligt Barbara zeer gunstig op een heuvel met uitzicht op de valleien van de rivieren de Misa en de Nevola. De buitenposten van de Longobarden, die zich hier vestigden om verdere veroveringen mogelijk te maken, erkenden dit al in de 6e eeuw. In 774 werden ze echter verslagen door de Franken. In de 11e eeuw werd Barbara als kerkelijk leengoed onder de controle van de Benedictijnen geplaatst, maar in 1257 veroverd door de toen machtige keizerlijke stad Jesi.

Vanaf de 15e eeuw werd het gebied betwist door de rivaliserende Ghibellijnen (Waiblinger), loyaal aan de keizer, en de Welfen (Welfen), loyaal aan de kerk. In 1443 verbleef Alfonso V van Aragon en Napels hier tijdens zijn veldtocht tegen Francesco Sforza. Vanaf 1453 werd Barbara, zoals de meeste gemeenschappen in Midden-Italië, onderdeel van de Pauselijke Staten. Beroemde kardinalen zoals Cesi, Barberini en Albani promootten en beschermden het stadje. In 1461 sloeg de stad met succes een aanval van Malatesta vanuit Rimini en in 1517 een aanval van de della Rovere vanuit Urbino af.

Santa Maria Assunta kerk in Barbara.

Nieuwsgierig parkeerden Elke en Otto bij de ingang van de stad vlakbij de kerk van Santa Maria Assunta, gebouwd in neoclassicistische stijl en ingewijd in 1787.
De kerk bleek nu, zoals vele in de omgeving, buiten de misuren gesloten. Maar – wat mooi! – ze konden door een grote glazen raam naar binnen kijken en een foto maken.

Vroeger viel er veel te beleven in het rustige stadje, dat Elke tot dan toe alleen kende om zijn wijn, één van de Verdicchio di Castelli di Jesi kasteeldorpen.

Barbara – nog een plek met een lange keramiektraditie.

Naast de kerk stond een gebouw met rijke keramische decoratie en een portret van paus Johannes Paulus II.

Op de huizen in Barbara ontdekten ze nog meer keramiek, omdat het stadje, net als het nabijgelegen Fratte Rosa, in een gebied ligt waar al sinds de Romeinse tijd aardewerk wordt gemaakt:

Ze vervolgden hun weg richting het stadscentrum langs de Corso Vittorio Emanuele. Onderweg dronken ze koffie in de gezellige Barbara Bar, Sint Barbara is immers de patroonheilige van de plaats.

Barbarapoort met de Santa Barbara kerk.

Vervolgens bereikten ze de Barbarapoort, aan weerszijden versierd met een grote klok. Wat een verrassing: geïntegreerd in de oude stadsmuur en poort was nog een bijzondere kerk, de Chiesa di Santa Barbara

In de 15e eeuw werd het aanvankelijk ingericht als een kleine privékerk als dank voor het ontsnappen aan het beleg van Malatesta in 1461. De Romeinse kardinaal Carlo Barberini gaf in 1694 opdracht voor de restauratie en uitbreiding van de kerk.

Ze gingen inderdaad via de stadspoort, het kerkje binnen. Binnenin bevinden zich verschillende schilderijen die het vermelden waard zijn, zoals die van San Antonio Abate (onbekende schilder), die van Santa Barbara (van Sebastiano Conca) en die van de Madonna met aartsengel Michaël, San Nicola da Tolentino, St. Jozef en St. Carlo Borromeo van de 16e-eeuwse Venetiaanse kunstenaar Claudio Ridolfi.

Madonna dell’Olivo of Madonna del Bastardo

Het spannendste en oudste beeld was echter dat van de Madonna dell’Olivo: deze dateert van rond het jaar 1000 en was oorspronkelijk een fresco op een stenen muur van een gebouw buiten de stadsmuren (in de huidige Via Kennedy). Het schilderij heette toen nog op zeer rustieke wijze Madonna del Bastardo. Het beeld werd door de plattelandsbevolking als wonderbaarlijk beschouwd. In 1692 werd het omgedoopt tot Madonna dell’Olivo en ontstond de kerk van San Rocco nabij Barbara. Onder Napoleon werd de kerk echter in 1811 verwoest en vond het beeld korte tijd zijn weg naar de kerk van Santa Maria Assunta in Barbara. Het werd een symbool van de overwinning op de Jacobijnen.
In 1812 verhuisde het beeld uiteindelijk naar zijn permanente verblijfplaats in de Santa Barbara-kerk.

Aan St. Barbara worden verschillende legendes en kenmerken toegeschreven (zij is bijvoorbeeld de beschermheilige van de mijnwerkers); In het gebied hier wordt ze vooral beschouwd als de patroonheilige van de olijfboeren en een beschermer in het dagelijks leven. Ieder jaar rond 4 december is er een groot festival ter ere van Barbara, met een markt, heilige missen en een processie.

Stenen plaat met oude meeteenheden.

Ze verlieten de kerk en keerden terug naar de deuropening. Aan de andere kant bevond zich een eigenaardige stenen plaat (lapide):

Een bordje ernaast wees hen erop, dat er in de muur maten waren ingebed, waarmee handelaren in de 16e eeuw hun waren, zoals stoffen, konden ijken: daar vond men de maten voor voetlengte en armlengte. Een gleuf in het midden diende toen al als een soort brievenbus voor het inbrengen van belastingen en boetes.

Er zou ook een gevangenis hebben gestaan ​​met een isoleercel in de toren, maar die hebben wij niet kunnen bezoeken.

Piazza Garibaldi – Kikkerprins of zo?

Op weg naar de andere kant van de stad passeerden ze de rustige Piazza Garibaldi, waar enkele bewoners zaten te kletsen. Met een prachtig uitzicht en schaduw onder de bomen was het hier goed vertoeven! Een vreemde fontein met een soort kikkerprins spetterde op de achtergrond. Helaas kon ze de betekenis van de fontein niet achterhalen.

Porta Romana en Palazzo Abbaziale.

Uiteindelijk arriveerden ze aan het andere uiteinde van Barbara, dat ook versterkt wordt door een poort met een toren, de Porta Romana. Hier kon je duidelijk zien hoe imposant de stadsmuur van het kleine stadje was.

Kort daarvoor, aan de linkerkant, lag het Palazzo Abbaziale, waar tegenwoordig de gemeentelijke administratie is gevestigd. Het palazzo dateert uit 1716 en werd gebouwd om kardinaal Annibale Albani, een kleinzoon van Gianfrancesco Albani, de latere paus Clemens XI, te huisvesten.

Ik heb het kleinste plein ter wereld gemist!

Klaar? O nee! Toen Elke thuiskwam en wat meer onderzoek deed op internet, ontdekte ze, dat ze één attractie had gemist: het kleinste plein ter wereld! Nou, dacht ze, als het zo klein is, geen wonder dat ze het gemist had.

Maar bij de volgende gelegenheid maakte ze nog een reis naar Barbara en bezocht het pleintje. Ze vond het niet zo spectaculair. Maar ze wilde het ons ook niet onthouden!!