Tijdens haar jeugd ging onze medeblogster Laura dikwijls naar de bergen. Haar familie verkoos dat liever dan de zee want beter de koelte inademen dan te sterven van de hitte. De dichtsbijzijnde plek die hieraan beantwoordde was dan ook Poggio San Romualdo waar ze dikwijls picknickte en wandelde. Deze gemeente was vroeger echt in, zodat tijdens de golden sixties men er een vakantiehuis bezat en tevens eentje aan de zee.
Poggio S. Romualdo (voorheen Porcarella) maakt deel uit van de gemeente Fabriano. Het ligt op de top van de gelijknamige berg.
Porcarella, afgeleid van het woord Presa,(Umbrisch-Marchigiaans dialect) op zijn beurt afgeleid van Prosa of Porca-largo is een stuk akkerland van tussen de 0,8-2 meter breed begrensd door vorens (groeven ontstaan door ploegen), gemaakt door de pachters op de grote landerijen die aan hen waren toevertrouwd. Deze onderverdeling in Prese vergemakkelijkte het oogsten en kenmerkte deze regio. In 1960 verdwenen ze, omdat men de “serrecchia”of sikkel niet meer gebruikte om te oogsten.
Porcarella, een bergplateau van 5 km², was eigendom van de Camaldolese monniken van Valdicastro, maar in 1814 nam Napoleon het in bezit en wees het toe aan zijn stiefzoon Eugene van Beauharnais; in 1870 werd het gekocht door de markies Serafini; vanaf 1946 wisselde het regelmatig van eigenaars.
Porcarella verloor deze naam in 1936, toen Mussolini het Poggio San Romualdo noemde naar de stichter van de Camaldolenzer Orde: Romualdo. Hij stichtte deze Orde in het begin van de 11de eeuw naar voorbeeld van de Benedictijnen in het stadje Camaldoli in Toscane. Al gauw breidde zich deze orde uit over Centraal Italië . De heilige stierf uiteindelijk in de abdij van Valdicastro. Zijn lichaam ligt in de kerk de Heiligen Biagio en Romualdo in Fabriano, één arm vindt men echter terug in de kathedraal van Jesi.
Het gebied diende tevens als één van de sets van de film Watch Out we’re mad met Bud Spencer en Terence Hill! (1974).
Het dorpje was vroeger een heel geliefde bestemming voor vakantiegangers die rust en koelte zochten, vooral in het hete seizoen. In Laura’s jeugdherinneringen waren er 2 restaurants in het dorp, waarvan er vandaag nog maar één over is: het restaurant en hotel “Norma”, geopend in 1965 en getuige van legendarische dagen: een groot hotelcomplex met aangrenzende tennisbanen, zwembad en een groot restaurant. Het lijkt sindsdien niet te zijn gerenoveerd, doch het bezit een bijzondere charme uit de glamoureuze tijden uit het verleden.
Toch blijkt het nog steeds een bestemming voor dagjesmensen en wandelaars, vooral in het weekend, omdat er een goede Marchigiaanse keuken wordt aangeboden of picknickplaatsen voor gratis gebruik. En dus is het daar in het weekend behoorlijk levendig met groepen met grote koeltassen bij zich.
Laura herinnert zich dat het familieritueel betekende, heel vroeg opstaan om nog tijdig een gratis picknicktafel te vinden in de schaduw in Poggio San Romualdo. De picknick zelf moest minimaal uit 3 gangen bestaan of het was de naam niet waardig ! Daarna wandelden ze door de plaats of in de omgeving ervan.
Vorig weekend wandelden Elke onze Duitstalige blogster en haar man Otto naar Poggio San Romualdo. Ze vonden een parkeerplaats direct voor Norma en passeerden de kerk en het waterhuis in oostelijke richting door het dorp en volgden uiteindelijk de borden op een smal pad dat steil naar Valdicastro leidde.
Een klein stukje over een weiland en ze bereikten een onverharde weg, die ze rechtsaf insloegen om langs Valdicastro te lopen. Achter de abdij, net voor de koeienstal, liepen ze linksaf een breed boerenpad op, langs de vrijlevende Valdicastro-koeien, bijenkorven en een kleine vijver, waar ze rechtsaf sloegen. Nu ging het ietwat bergopwaarts door een aangenaam koel bos.
Na ongeveer 800 meter moesten ze opnieuw linksaf om terug te keren naar Poggio San Romualdo. Uiteindelijk verbreedde het pad en zagen ze de eerste huizen van het dorpje.
Bij Norma was er nu veel aan de hand, het restaurant zat vol met picknickers. Vanwege de corona wilden Elke en Otto buiten zitten en daarom bestelden ze pasta en wijn “da asporto”( om af te halen) en gingen zitten op een van de picknickplaatsen voor het restaurant.
Ze waren niet helemaal tevreden; in het restaurant hadden ze reeds een paar keer goed en goedkoop gegeten en zelfs van een geweldig, zeer uitgebreid oudejaarsdiner genoten, maar vandaag was het restaurant waarschijnlijk overrompeld, het werd lang wachten voor weinig…. de volgende keer nemen ze hun eigen picknick mee !
Hier is een foto van het ongeveer 10 km lange wandelpad en de link naar de GPX-track (kan worden geopend met GPX-viewer):
0 reacties